بعضی از محصولات بصری هستند که عمیقن و ذاتن بصری‌اند یعنی یک نقاشی است که شما می‌توانید چهل و پنج دقیق بدون پلک بهش زل بزنید و خیره بشید و هر لحظه لذت بیشتری از لحظه قبل کسب کنید. این تصاویر زیاد نیستند و مشهور هم نیستند. مغز و ذهن شماست که این مصنوعات بصری را در بالاترین قله‌ی عجایب وجودتان نصب می‌کنند. اما من مدتهاست وقتی چیزهای خوبی گوش می‌دم اما چیز خوبی برای دیدن ندارم به عکس زیر نگاه می‌کنم. البته منظور من صرفن فرد داخل عکس نیست. منظور من ترکیبات عکس است آن تابلو، آن کلید پریز، آن دیوار ضربه خورده حتا آن آویز و تابلو ناشیانه مغز من رو آروم می‌کنند.

من همیشه این موضوع و درگیری در ذهنم وجود دارد که زندگی روزمره هیولاها، دیوها، «اژدهاها» (جمعی از اژدهاها همیشه خندان هستند «هاها» ته این کلمه گواه این موضوع است!) غول‌ها و تمامی اقوام وابسته بستگان دور و نزدیک که از شهرستان می‌آن، نسناس‌ها عزیز، خانواده‌ی ارجمند «آدم‌خوریان» و تمامی عزیزانی که گرم کننده (Heater) این محفل بودند؛ چطور زندگی روزمرشان را می‌گذرانند. (از اینکه از جملات قبل هیچی نفهمیدید با شما هم‌دردی می‌کنم)

آخر (بخانید آخه!) مگر می‌شود تمام زندگی و ساعات مثلن یک هیولا (تمام خانواده‌های فوق الذکر را هیولا در نظر بگیرید که خدایی ناکرده از دست ما گله‌مند نشوند، چون جانم در خطر است.) به اموری مثل خوردن آدم‌‌ها، خوابیدن و یا لیسیدن استخوان ترقوه شب پیش بگذرد؟ ۲۴ ساعت شبانه‌روزی یک غول متعهد به خانواده را در یک غار تاریک در نظر بگیرید:

صبح: نمی‌دانم هیولاها چه ساعتی از خواب بیدار می‌شوند اما با توجه به رژیم غذاییشان فکر می‌کنم ساعت ۸ الی ۱۰ مناسب باشد.

اگر انسان شب پیش تپل باشد مطمئنن در مطبخ (چیزی قرار نیست آنجا طبخ بشود شاید «مطخام» مناسب تر باشد و در جلوی نورنَگیر غار در بخش شمالی قرار دارد.) رانی (نه از رسته‌ی ایستکیان و دلستریان)، بازویی یا حتی‌المقدور کبدی چیزی پیدا می‌شود.

اگر انسان شب پیش مثل نگارنده محترم پوست بر استخوان چسبیده باشد و اطرافیان نگارنده از این که او ۴ برابر اطرافیانش می‌خورد ولی چاق نمی‌شود حرص بخورند و او را نفرین کند، باشد. باید به تَلِه مراجعه کند ببیند گنجشکی، قورباغه‌ای، لاک پشتی (معمولن برای چاشت صرف می‌شود) در تله گیر کرده است یا نه.

ظهر: هیولاها معمولن بعد از صرف صبحانه می‌خابند تا ظهر بشود. گاهی اوقات هم شاید برنامه‌های بین بازه صبح تا ظهر کانال چهار را تماشا بکنند. (البته تماشای کانال چهار در صورتی است که آدم شب قبل انسانی فرهیخته باشد و ریشِ پروفسوری با ارتفاعِ ریشی بیشتر از ۲ میلی‌متر داشته باشد) اما معمولن انسان‌های فرهیخته مثل گوجه‌های سالاد کمیاب هستند و اگر پیدا بشوند هیولاهای دیگر دست‌شان اینجوری (ادای یک حالت دستیِ بسیار مزخرف) نیست که اورا نخورند. البته هیولاها علاقه‌ی بسیاری دارند که ظهرهای پنج شنبه برنامه «گلبرگ» را ببیند چرا که به درد زن و زندگی‌شان می‌خورد.

بعد از ظهر تا قبل از غروب آفتاب: بعد از صرف ناهار معمولن یه جوری می‌گذرد دیگر، یا با استخوان‌های شب پیش بازی‌های محلی و مخصوص هیولاها را انجام می‌دهند یا به آرشیوشان سر می‌زنند و برای بچه‌هایشان «سمندون» می‌اندازند. البته آنها اعتقاد دارند محتوای امروزه تلویزیون بسیار کم کیفیت شده و فیلم‌های دهه‌های ۷۰ و ۶۰ را ترجیح می‌دهند.

شب: برنامه اصلی زندگی هیولاها از این ساعت شروع می‌شود یعنی در واقع خیلی از گونه‌های هیولایی از این ساعت شروع به کار می‌کنند و به ادارات می‌روند. اما خب دانشجوهاش همون صبح بلند می‌شوند چون معمولن قشر دانشجو در بین تمامی گونه‌ها ساعتی مخالف با ساعات آن گونه دارد. (مثلن گونه‌ای از کانگروهای دانشجوی صحراهای استرالیا در پاسی از شب ادای درهای قابلمه را در می‌آورند و برای هم جک‌های ملیتی تعریف می‌کنند.) اما معمولن شب های هیولاها به طرزهای گوناگونی سپری می‌شود. اما شکار آدم به عنوان عمده‌ترین فعالیت در نظر گرفته می‌شود.

خیلی‌ها فکر می‌کنند هیولاها خیلی بیشعور و گاو (من از توهین به تمامی گونه‌های گاوی پوزشمندم) هستند. اما حقیقت این است که چون هر انسانی که به تحقیق در مورد گونه‌های مختلف هیولا می‌پردازد مثل این می‌ماند که یک سیخ کوبیده بختیاری بیاید دم در شما در بزند و بگوید: «می‌توانم در مورد شرایط زندگی شما تحقیق کنم؟» خب مطمئنن هر کسی باشد به کوبیده اطمینان نمی‌کند و ابتدا او را می‌خورد. البته در انتها هم قرار نیست بعد از خورده شدن اتفاق خاصی بیافتد اما خب ابتدا او را می‌خورد.

همه‌ی ما به خاطر شرایط زندگیمان دقیقن نمی‌توانیم تصور کنیم عادات زندگیشان چگونه است. همانطور که نمی‌توانیم تصور کنیم عادات یک سنجاقک یا ستاره دریایی چطور است (البته گفته شده بعضی از انسان‌ها با کلم‌ها و کرفس‌ها ارتباط خاصی برقرار می‌کنند!!) البته هیچوقت نمی‌توانیم تصور کنیم هیولاها برای ته‌دیگِ ماکارونی نمی‌جنگند یا شجریان گوش نمی‌کنند. اما با همه‌ی این اوصاف همه ما هیولا شدن را خوب بلدیم…

ذیل‌نامه یکم: ده راهکاری وجود ندارد. فقط خاستیم تمام تیترهای مُد شده در سایت‌های مختلف را مسخره کنیم.

خجالت می‌کشیدم از اینکه بگم بیشتر تصمیمات مهم زندگی من در حمام گرفته می‌شوند. البته نه اینکه دیگه نکشم هنوز هم می‌کشم اما خب کمی کمتر می‌کشم بعد از اینکه فهمیدم اصلن مشکل من یا دوش حمام نیستیم. جواب اصلی ترشح دوپامین بخاطر دوش گرفتنِ. راستش بعد از پیدا کردن این جواب کمی خجالتم نسبت به موضوع کم شد اما خب هنوز «خزه» یکی گیر می‌کنه بره بپره زیر آب.

اصلن سوال اینجاست اگه حمام می‌توانست کمک کند چرا «ایکیوسان» نمی‌رفت زیر دوش یا بجای صدای «لوک لوک» صدای «شُر شُر» نمی‌داد یا چمی‌دونم اقطاب متفکر تمام سلسله‌های کارتونی مثل همین «اسپلینتر» توی لاک‌پشت‌های نینجا همش زیر دوش نبود.

باور نمی‌کنید من چه تصمیماتِ مهمی زیر دوش حمام گرفتم. مثلن اینکه از این به بعد بجای تکان دادن سرم در مسواک زدن، فکم را تکان بدهم یا کمی کمتر از پیرمردهای بالای ۹۶ سال در خیابان عکس بگیرم یا کمتر به تقلای کم کردن صدای آروغ زدن ناظم مدرسه‌ای که در آن کار می‌کنم بخندم. باور کنید من تمام این تصمیمات مهم را در حمام و در حالی که دوش دقیقن به مغزِ مغزِ سرم می‌خورد و همینطور لیترلیتر دوپامین در خونم ترشح می‌شد گرفتم.

داشتم فکر می‌کردم اگه قرار بود من یک سوپرهیرو (بخوانید ابرقهرمان) داستان‌های نجات نون بربری‌ها اندیشمند بودم هروقت ۱۷ نفر از زیردست‌های افراد بد تحت نفوذ آدم بد داستان سَرَم می‌ریختند، بجای دستمال داداش کایکو یا گذاشتن شمشیر صلح روی هم فریاد «یکی برای ننه، ننه برای یکی» یا هرچیز دیگه یه تیکه دوش حموم خونمون باید همراهم می‌بود با یه دبّه ۲۰ لیتری آب با یه مکانیزمی رو خودم می‌ریختم که بتونم فکر کنم که چطور فرار کنم.

یادتان باشد هروقت گیر کردید در زندگیتان در تصمیم گرفتن و هیچ گریزی نداشتید که از مسئله برون‌رفتی پیدا کنید (برون‌رفت عجب کلمه‌ی خوش‌چرخشیه!) یک پارچ آب به نیت «قربه الی جواب المسئله» روی خودتون خالی کنید!

ذیل‌نامه‌های عزیز:

+بعد از مدتی که همینطوری داشتم «املت‌نامه» رو از دید یه املتور می‌خوندم متوجه شدم املت‌نامه فقط شده متن و به هیچ وجه هیچ فرقی با اون کتاب «روش تحقیق در معماری» که ساده‌ترین جمله کتاب این بود که «موضوع تحقیق نباید کلی باشد»  نداره. بعد از یک دوش در راستای پیدا کردن راه حل به این نتیجه رسیدم حتی‌المقدور مالتی‌مدیایی مرتبط/ساختگی/بی‌ربط به متون اضافه کنم.

++حضرت شاملو یه داستان بسیار پندآمیز (آموز) داره به نام «مردی که لب نداشت» البته روایت داستانی به زبون خودشون و کمانچه‌ و تار خوشمزه‌ای که نواخته میشه واقعن محشره اما بیشتر برای من حکایت «شیخی که مَغز نداشت» که شاید بعدها ورژن خودم رو برای خودم سرودم. (برای دانلود هم روی عکسش کلیک کنید. البته من پلیرش رو هم گذاشتم (سفیدی زیر) اما نمی‌دونم چرا اجرا نمی‌شه)

پی‌نوشتی که بعدن خودش دوست داشت اضافه شود:
شخصن علاقه خاصی به موسیقی‌های کم کیفیت ترجیحن سنتی/جَز سالهای دور دارم. نویز بخش لاینفک و دوست داشتی تمام این موسیقی هاست. از آن نویزهای دوست داشتنی که وقتی در موسیقی سکوت می شود صدای یه نویز لوپ دار شنیده می شود (مثلن خرت خرت خرت یا پر پر پر فیش پر پر پر فیش) که با روح و روان بازی می کنند.

وصل‌های امروز ما همه زیر سوال رفته‌اند. هر لحظه اراده کنیم زنگ می‌زنیم به «منظور» و به هر نحوی وصل را زیر سوال می‌بریم. این مسئله من رو به جایی رسوند که گراهام بُل رو هم به لیست سیاه نیوتونی خودم اضافه کنم. وگرنه عصر ارتباطات و اطلاعات سیخی چند زار است وقتی کمر تمام وصل‌های ما زیر بار علامت سوال دارند می‌شکنند.

من زیاد به فیلم‌های قدیمی تمایلی ندارم. اما بخاطر یک پادکست که از دیالوگ و بعضن مونولوگ‌های حضرت خسرو شکیبایی از فیلم «هامون» تشکیل شده بود این فیلم رو دیدم. (در فیلیمو دیدم و خیلی با این سرویس حال کردم!)

وصل هامون زیبا بود. توی کل فیلم از تلاش حمید برای رسیدن علی لذت می‌بردم. اینکه موبایل نداشتند و کوی به کوی به دنبال یار می گشت. از اینکه در تکاپوی وصل بود. تلاش می‌کرد. وصل بی زحمت، وصل نیست. اسمش وصل نیست اصلن نباید باشد. برای وصل باید زحمت کشید باید خون دل خورد. جالب اینجاست اگر وصل هم طولانی شود وصل نیست. یه جورایی کل عظمت وصل در هجر است. اینکه تمام ادبیات عاشقانه ما بر پایه های استوار وصل بنا شده‌اند و تمام محوریت داستان‌هاش از وصل سخن می‌گه نشون می‌ده عشاق سینه چاک بعد از وصل چیزخاصی بهم ندارن بگن.

برای وصل‌هایتان احترام قائل باشید. اگر امروز انقدر سهل‌الوصول شده‌اند ارزش‌شان از بین رفته‌است. وگرنه جد و آباد وصل‌هایتان پیرهای خراباتی بودند که تاری از محاسنشان میخانه ابدی عشاق بوده:

راضی شدم به یک نظر اکنون که وصل نیست/آخر بدین محقرم ای دوست دست گیر
سعدی

قبل از همه باید بگویم من کاملن دید خاصی نسبت به گوجه‌های یک سالاد دارم! اینطور بگویم که گوجه‌های سالاد به مثابه گوشت‌های دایره دایره شده‌ی(گولی‌گولی در ادبیات خانواده خطاب می‌شوند) «ته‌چین»‌های مامانم هستند یا یک اقلیت خاص از خوراکی که باید با طیف متنوعی از خوراکی‌های دیگر مصرف شوند. بگذارید مثالی بزنم؛ شما هیچوقت در یک مشت آجیل بیشتر از دو کشمش نباید بگذارید اما باید در همه مشت‌های آجیل‌تان کشمش بگذارید. اگه بیشتر بگذارید مشتِ آجیل‌تان زیادی شیرین می‌شود و اگر کمتر بگذارید خیلی حالتِ آردِ نخود یا ماسیدن به دهن پیدا می‌کنه. امیدوارم از ایدئولوژی‌هام برداشتِ کافی رو داشته باشید.

استعداد من شبیه ذرت‌بو‌داده‌ یا همان «چیزِ»فیل خودمان یا نه معاذلله پاپ‌کورن است. از همین جا ضمن عرض صلام و خسته نباشید خدمت اعضای محترم فرهنگستان زبان فارسی، دوست دارم بهشون بگم بجای جایگزینی کلمه‌ی قبیح «تَبلِت» با «رایانکِ مالشی» یه گریزی به این پاپ‌کورن یا ذرت بوداده بزنند و جایگزینی مناسب براش پیدا‌ کنند. البته می‌دونم که الآن پیش خودتون می‌گید (می‌گویید) که ذرت‌بوداده همین جایگزینی‌ست اما «ذرت‌بو‌داده» شبیه یک دستورالعمل آشپزی می‌مونه. مثلن مثل اینکه به ماکارانی (!) بگویم:
«ظرف‌نسبتاً‌بزرگی‌را‌پر‌از‌آب‌می‌کنیم‌و‌برای‌هربسته‌ماکارونی‌۲قاشق‌نمک‌در‌آب‌می‌ریزیم‌وبعدازجوش‌آمدن‌آب‌ماکارونی‌رادرآن‌می‌ریزیم‌ویک‌دو‌قاشق‌روغن‌درآن‌می‌ریزیم…» البته حتمن باید «…» هم ادا کنیم چون این تازه شروعش است.

البته فقط من اینطور نیستم اما شاید این مسئله در من شدت بیشتری دارد. یعنی آن ترکیدگی پاپ‌کورن منظورم نیست منظورم شدت تغییر قیافه از ذرت بودن تا پاپ‌کورن بودن. راستش را بخاهید من مشکل در ادا کردن مفهوم فلسفی پاپ‌کورن یا ذرت‌بوداده یا خود کلمه‌اش هستم و ازین به بعد بجای استفاده از تمام آن کلمات از «استقبال» استفاده می‌کنم. داشتم می‌گفتم که استعداد من شبیه به تبدیل شدن یک ذرت به یک «استقبال» است. این لحظه خیلی برایم اتفاق افتاده است. مثلن یادم می‌آید که حدود سال سوم راهنمایی بودم که تازه فهمیدم خطم در عرض حدود دو ماه خیلی خوب شده و من بر اساس اصول انجمن خوشنویسان ایران خط تحریری خوش یا عالی‌ست که حتا دخترخاله‌ام که کاملن متوجه «استقبال» استعداد من شده بود این جمله معروف رو فرمود: «یهو چی شد؟»

این جمله‌ی ارزشمند در مراحل بعدی زندگی‌ام خیلی مطرح شد. مثلن «یهو چی شد» که تو شدی منجم؟ «یهو چی شد» که تو در رابطه با روابط زناشویی پلاتیپوس‌ها اظهار نظر می‌کنی؟ «یهو چی شد» که عکاس شدی؟ و کلی «یهو چی شد» دیگه که به قول سخنرانی‌های اول صبح مدیران مدرسه سر صف «توضیح اونها از حوصله خارج است.»

فقط من از این موضوع به اندازه کافی مطلع هستم که برای انجام این فرآیند یعنی سپری نمودن نقاهت ذرت به «استقبال» نیاز به گرما دارم. دروافع برای تبدیل شدن نیاز به گرما و شاید کمی روغن و نمک داشته باشم اما در واقع همه چیز یِیهویی‌ست. داشتم «داستان» گوش می‌‌دادم جایش می‌گفت: «زندگی اگر بدانی چطور ازش لذت ببری چندان هم بد نیست.» حال سوال اینجاست کیست که مرا داخل قابلمه بیندازد؟

راستش اگر بخاهم خودم را بصورت کوتاه معرفی کنم، من یک پلاتیپوس نیمچه طبیب هستم (چون هنوز مدرکم را نگرفته‌ام) که با اتومبیل اکودیزان کَلَمی خودم هر روز از مطب به خانه و از خانه به مطبم می‌روم و هیچ وقت در کنار پولِ عمل، دستمزد دریافت نمی‌کنم و آشغال رانی هلوام را در دستمال کاغذی می‌پیچیدم و برایش دعا می‌کنم.

بصورت کلی انگیزه‌هایم را در زندگی می‌توانم اینطور توضیح بدهم که بعد از فارغ التحصیلی‌ام در رشته‌ی طبابت (به هیچ وجه نه پزشکی!) تحصیلاتم را در زمینه‌ی «انسان‌شناسی پالینی» ادامه می‌دهم. روی انسان‌ها تحقیق می‌کنم در دانشگاه‌های خیلی پیشرفته‌مان که در بستر رودخانه ساخته شده‌اند. البته درسته که من گرایشم «پالینی»ست اما هیچ وقت به تشریح یک انسان نپرداختم چرا که انسان‌‌ها حامل بیماری‌اند بخاطر تمام قرص‌ها و تمام چیزهای شیمیایی که زیر زمین می‌خورند بخاطر تمام آن منابع الکلی که آخر هفته می‌نوشند. اصلن بطور کلی در جوامع پلاتیپوسی خیلی کم پلاتیپوسی پیدا می‌شود که این ریسک بزرگ را بکند و بدنبال انسان‌ها برود.

در بیشتر جوامع بزرگ پلاتیپوسی ارتباط با انسان‌ها یک خط قرمز است و حتا خیلی ها بهمراه رفتن بدنبال تحقیق روی انسان ها از اجتماع ترد می‌شوند (بله، ترد درست است). فقط ما پلاتیپوس ها اینطور نیستیم، چند روز پیش که داشتم با یک سمور آبی در مورد ساختار اجتماعی انسان‌ها حرف می‌زدم می‌گفت به هیچ وجه الگوسازی HEM یعنی همان Human Ethics Methoding پیرو قانون خاصی نیست. البته او روی بازوهایش یک انسان را کشیده بود که از وسط دو نیم شده بود. نه فقط سمورهای آبی بیشتر اهالی این دورو ور که دانشکده‌های کوچک انسان‌شناسی دارند منبع قابل ارجاعی ندارند. حتا من تلفنی با یکی از خرس‌های قطبی حرف می‌زدم از ظاهر عجیب انسان‌های آنجا می‌گفت و از یکی از دوستان آنجایش که نهنگ قاتل بود شنیده بود یکبار یک انسان را در حال استحمام دیده بوده و انقدر خنده‌اش گرفته بوده که یازده روز تب کرده بوده همینطوراز یکی از موش‌های کورکه نزدیک انسانها زندگی می‌کند شنیده بودم که می‌‌گفت انسان‌ها کیفیت خاک آن منطقه را کم کرده اند. آنقدر کرم‌ها آنجا را شکار کرده‌اند که او مدت‌هاست رژیمش را به ذرت مکزیکی تغییر داده.

راستش را بخاهید انسان‌ها از عروس‌هایِ دریاییِ مجردِ سواحل شیلی هم بی‌خاصیت‌ترند، من هیچ وقت سیاستهای غیرانسانی نداشتم اما همه انسان‌ها خودشان انسان گریزند…

ذیل‌نامه یکم؛ بیانات فوق از «شلغم‌الدین» موجود در جهان‌های موازی طی مکاتباتی مفصل و دشوار نقل شده بود.

هفتاد و پنج سال از تاریخ اولین شلیک تفنگ نازی به سمت جهان می گذره. جنگ جهانی دوم با ۷۵ میلیون کشته یکی از افتضاح ترین لحظه های تاریخ بشریت است. من کاری با انگیزه های هیچکدوم از مهاجمین و مدافعین ندارم. توجیه متفقین در برابر متحدین به اندازه توجیه متحدین برای حمله احمقانه است. تاریخ همیشه تحریف شده است. چون در بیشتر موارد تاریخ با سیاست پیوند خورده و سیاست دقیقن چیزیست که ما نمی دانیم.

این پست رو توی شبکه ی منحوس اجتماعی «فلیکر» پیدا کردم. در توضیحات نوشته بود این کسی که روی هواپیماست پدر بزرگم است و Opal که روی هوایپما اسمش آمده اسم مادربزرگم است.

ذیل‌نامه: در چند ماه اخیر حدود ۱۲ نوشته در پیش نویس های املت نامه با موضوعات مختلف است که هیچ کدامشان چاپ نشدند. از رژیم غذایی تازه عروس های دریای تا سیاست گذاری رهبران جنگ جهانی دوم در ساخت دستشویی های متحرک. دلیل چاپ نشدنشان هم مشخص نیست. دلیلش مشخص نیست به این معنی نیست که خودم دلیلش را می دونم نه، یعنی اینکه واقعن مشخص نیست.